Senden de Vazgeçtim

Çok şey istemiyorum hayattan; biraz huzur ve biraz da sadakat…

Ama
anladım ki bu bile haram bana. Ne huzurum var ne de aşığım dediklerimin
sadakati…
Rahat uykulara dalmayı, huzur içinde uyumayı öyle çok istiyorum ki.
Ama eksiliyorum artık, tükeniyorum yavaş yavaş… Beden aynı beden belki ama ya o
ruhum, Hele o dokunuşlar…

Dokunuşlar aynı değil ki, aynı hislerle
dokunamıyorum… Kendi dünyamı kendim bozuyor ve ardından yine kendi ellerimle
kurmaya çalışıyorum. Yıkıp kurmak... Elimden gelen sadece bu......

Kendi
hayatımı yıkıp yıkıp kuruyorum. Canım çok yanıyor.. Canımın acısını unutuyorum
zamanla... Hayır, hayır, unuttuğumu sanıyorum... Kendimi kandırırsam,
çevresindekilerin de bu yalana ortak olacağını düşünüyor, kendimce oynuyorum.
Hem kendi, hem de başkalarının yaşamlarıyla...

Yoruldum artık. Yıkılıp
tekrar ayağa kalkmaktan yoruldum. Kendi hayalimin sonunu bulamıyorum. Belki de
bir sonu yok. Yaşamı boyunca da o sonu sanırım yakalayamayacağım... İçimdeki
çocuk her geçen gün biraz daha ölüyor..

Omuzlarıma çökmüş bir ağırlık
var. Hani tam kendinizi iyi hissettiğiniz anda gelip çöreklenen, gitmeyen,
bitmeyen ve yitmeyen...

“Ve hiç gitmeyen, bitmeyen, yitmeyen sadık
dostum hüzün...”

Sevdiklerim tek tek gittiler... Bir ihanet, bir bir
isyan, bir umutsuzluk. Hepsinin bir sebebi vardı ayrılıklarımın. Sebebi de olsa
vedalar hep hüzünlü... Bu bir oyun belki de ve o tiyatro sahnesinin senaristi
yönetmeni hep başkaları.. Ben ise sadece bir oyuncu olarak kalıyorum.. Hayatıma
birileri giriyor senaryolarını veriyorlar elime ve ben yalnızca oynuyorum...
Engel olamıyorum bir çoğuna, gelip kendi oyunlarını oynatıyorlar bana... Bazen
bir şeyler öğrenirim desem de hep bildik senaryolar, hep bildik
adımlar...

Vazgeçiyorum… Sıkıldım ben artık bu oyunlardan, bu sevgi nedir
bilmez insanlaradan!!....

herşeyden vazgeçerim ondan vazgeçememmmmmmmmmmmm